Απόψε αυτοσχεδιάζουμε !!

Σήμερα ψάχνοντας για άλλο πράγμα στη βιβλιοθήκη μου εμφανίστηκε μπροστά μου το αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλο, απόψε αυτοσχεδιάζουμε... Το έργο που αποτέλεσε κατά την άποψη μου την άλλη όψη του νομίσματος του "Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα", που είχε γράψει περίπου δέκα χρόνια πριν. Το πήρα στα χέρια μου το ξεφύλλισα και θυμήθηκα γιατί είναι ένα από τα αγαπημένο μου έργα...  Σας παραθέτω λοιπόν τον καταπληκτικό του πρόλογο, ερμηνευμένο από το Δημήτρη Μυράτ και σας προτρέπω να το διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.  Μετά τον πρόλογο η Βούλα Ζουμπουλάκη ερμηνεύει την "Πέτρα" ένα απ' τα αγαπημένα ,κατ΄εμέ , τραγούδια που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις, με τρόπο μοναδικό που σε κάνει να ανατριχιάζεις ολόκληρος... (όλη μουσική της παράστασης είναι αριστούργημα)

 

Από αυτό το έργο θα μου μείνει η αίσθηση που αφήνει ο Πιραντέλο όταν σε κάνει μέσα από το έργο του να συνειδητοποιήσεις ότι εν μέρη ... ναι ...  

Η Σκηνή είναι η Ζωή και το Κείμενο ο Θάνατος...

Πρόλογος

Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό

είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ

Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν

είναι τα παιδιά που μας κοιτούν

έτσι που εσείς - καθώς κι εγώ

αφήνουμε την ώρα

να πηγαίνει μόνη της

Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό

είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ

είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας

είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας

τέλος - είναι η αγάπη σας

Για μας...

 

(Το απόσπασμα αυτό είναι από την παράσταση Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε που ανέβηκε στο θέατρο Αθηνών το 1961-1962.)

όνειρα γλυκά... 

P.S. Μου λείπετε πολύ εσείς οι τέσσερις που μαζί σας τα μοιραζόμουν όλα αυτά ... 

Σας αγαπώ πολύ...

Χαρμολύπη!!

Bansko 2011

Πέρασε άλλη μια δύσκολη εβδομάδα και να 'μαι πάλι εδώ!! Βρήκα λίγο χρόνο για να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έκανα, πριν χαθούν στο χάος μου!... Χθες μαζί με τον αδερφό μου καθίσαμε να δούμε μία σειρά που παρακολουθούμε παρέα (revenge λέγεται σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται!!). Η πρωταγωνίστρια της σειράς μου θύμισε ένα παλιό και αγαπημένο ρητό του George Santayana. Σύμφωνα μ' αυτό, αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν. Αυτό όμως με έβαλε σε σκέψεις... Προχωρώντας το παραπέρα σημαίνει ότι όσοι από εμάς αρνούμαστε να ξεχάσουμε το παρελθόν... είμαστε καταδικασμένοι να το ξαναζήσουμε. Το παρελθόν, δυστυχώς ή ευτυχώς, παίζει παιχνίδια με το μυαλό μας. Κάποιες φορές είναι χαραγμένο σε πέτρα, άλλες φορές βρίσκεται στις ζεστές αναμνήσεις. Όμως, τι γίνεται αν ανακατευτείς με τη βαθιά, άγρια πλευρά του... ποιος ξέρει τι μπορεί να ξυπνήσεις ; Μήπως δεν είσαι έτοιμος να το αναμοχλεύσεις...;; Μήπως ο γυρισμός σου στο παρελθόν είναι γιατί δεν βλέπεις κάτι που σου "ταιριάζει" στο μέλλον σου;; Και τελικά πως γίνεται να ζεις ΜΕ το παρελθόν και όχι ΣΤΟ παρελθόν;;; Διότι είναι τόσο μικρή η γραμμή που χωρίζει αυτά τα δύο, που συχνά μπερδευόμαστε... Εκεί που πιστεύουμε ότι το παρελθόν μας έχει κάνει σοφότερους για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον, ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι όχι απλά δεν μας έκανε σοφότερους αλλά μας κρατάει και δέσμιους !! Πως ξεφεύγεις από αυτό;;; Δεν ξέρω... Νομίζω, δεν υπάρχει ένας τρόπος.. Υπάρχουν πολλοί, διαφορετικοί για τον καθένα! Αλλά σε όλους τους τρόπους το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση. Και αν δεν ξέρετε που βρίσκεστε σκεφτείτε το εξής: είστε οι άνθρωποι που κοιτάζετε τι έχει γίνει και τι θα θέλατε να είχε αλλάξει στο παρελθόν ή αυτοί που κοιτάζετε τι πρέπει και τι θέλετε να γίνει στο μέλλον...

summer memories ...

Τι και αν έρχονται Χριστούγεννα ... Εμένα μου μυρίζει καλοκαίρι... Βρε λες να είμαι έγκυος;;;

Ναι ναι, έχω πολύ χιούμορ...

Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες παραμέλησα λίγο το χάος μου λόγω υποχρεώσεων γι' αυτό επανήλθα με σκοπό αυτή τη φορά να μοιραστώ αγαπημένες φωτογραφίες που τράβηξα φέτος το καλοκαίρι στη Θάσο ... Είναι ωραίο να κοιτάς φωτογραφίες από 

στιγμές που πέρασες καλά... σε κάνει να πηγαίνεις για ύπνο ανάλαφρος... Προσωπικά κλείνω τα μάτια και είμαι με ένα μεγάλο χαμόγελο, αναπολώντας ωραίες στιγμές και κάνοντας σχέδια για τις επόμενες!! Άσε που είναι καλός τρόπος να καταπολεμήσεις τη μιζέρια... Σας φιλώ!!

Enjoy...

What does history teach us?

Επηρεασμένη από μία συζήτηση με έναν άνθρωπο που αγαπώ πάρα πολύ , προσπάθησα να κάνω μια αναδρομή στα χρόνια που έχω ζήσει και βάσει των εμπειριών που έχω αποκτήσει να καταγράψω τι μου έχει μάθει η ζωή για τις σχέσεις και κατ' επέκταση τι έμαθα από τα λάθη μου... Ποια είναι για εμένα, σήμερα, η χρυσή συνταγή;; 

Κατέληξα στα εξής:

1. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πιο ζωντανός από το συναίσθημα της αγάπης! (αν έχει υπάρξει για εσάς let me know!! ). Γι' αυτό και πρέπει να παίρνουμε το ρίσκο και να βουτάμε στα βαθιά αν αυτό θέλουμε, χωρίς να τρελαίνουμε το μυαλό μας με το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα!

2. Πρέπει , για να μην πω επιβάλλεται, να αφήνουμε στην άκρη το παρελθόν και το μέλλον γιατί το μόνο που είναι βέβαιο είναι το παρόν.

3. Είναι αναγκαίο να προστατεύουμε ένα κομμάτι της καρδιά μας αλλά και της καρδιάς του ανθρώπου που είναι δίπλα μας, άσχετα με το πως είναι η σχέση τη δεδομένη περίοδο. Δεν χρειάζεται να φορτώνουμε με τις ανασφάλειες μας και με τα κόμπλεξ μας τους ανθρώπους που αγαπάμε! Πιστέψτε με , ποτέ και για κανέναν λόγο αυτό δεν θα βοηθήσει!

4. Όταν η σχέση καταρρέει και δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης πρέπει να βρούμε τη δύναμη να την αφήσουμε πίσω μας πριν γίνει σκόνη !!

5. Μερικές φορές τα πράγματα απλά δεν λειτουργούν! Όσο και να ευχόμαστε και όσο και να προσπαθούμε για να λειτουργήσουν! Κάποιες φορές. ο δεσμός και η χημεία που νομίζουμε ότι υπάρχει δεν υφίσταται! Ειλικρινά σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος , προς τον εαυτό μας κυρίως, από το να προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι που, εδώ και καιρό, έχει παρέλθει η ημερομηνία λήξης του!

6. Το να αφήσεις κάποιον που αγαπάς γιατί ξέρεις ότι είναι για καλό και των δύο είναι κατ΄εμέ η πιο ώριμη μορφή αγάπης όπως και το να βάλεις την ευτυχία του άλλου πάνω από τον εγωισμό σου... Το να μην περιμένεις τίποτα όμως, αυτό είναι βλακεία... Ναι , ξέρω ότι η αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής αλλά ξαναγυρίζοντας στο νούμερο 3 , πρέπει να μας προστατεύουμε και πρέπει να ξέρουμε τι αξίζουμε!!

Δεν θέλω να το παίξω έξυπνη ούτε και ειδήμων... Προφανώς έχω πολλά ακόμη να ζήσω και να μάθω... Προφανώς κάποιος μπορεί να διαφωνεί εξ' ολοκλήρου μαζί μου έχοντας ζήσει τελείως διαφορετικές καταστάσεις! Στην τελική όμως, στις φάσεις της ζωής μας που δεν ξέρουμε τι πρέπει να γίνει.. καλό είναι να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, να απαριθμήσουμε τα highlights και να προσπαθήσουμε να μάθουμε από τα λάθη μας ή να αναγνωρίσουμε τα σωστά και να τα ξανακάνουμε...!! Ο καθένας μόνος του και χωρίς την πίεση κανενός...

 Όλοι λέμε ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες... αλλά μήπως εμείς τις κάνουμε τόσο δύσκολες;;;;

It is not length of Life, but depth of life... (Ralph Waldo Emerson)

Όταν συναντάμε κάποιον και τον ερωτευόμαστε έχουμε την εντύπωση ότι όλο το σύμπαν συμφωνεί μαζί μας... Το έχω ζήσει και εγώ , το έχετε ζήσει και εσείς... Οι περισσότεροι τουλάχιστον... Όμως, αν κάτι δεν πάει καλά , τότε δε μένει τίποτα!! Ούτε οι ερωδιοί, ούτε η μουσική που ακούς συνέχεια στα αυτιά σου από μακριά, ούτε η γεύση των χειλιών του... Και τότε αναρωτιέσαι πως γίνεται; Πως είναι δυνατόν να εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα η ομορφιά που ήταν εκεί πριν λίγο καιρό;; Υπάρχει η πλευρά των ανθρώπων που πιστεύει ότι παρόλο που θεωρητικά, δεν γίνεται... στην πράξη γίνεται και παραγίνεται...!! Το ονομάζουν ζωή!! Και όσο κλισέ και αν ακούγεται "έτσι είναι η ζωή" !! Είναι ένα έντονο και ιλιγγιώδες παιχνίδι... Είναι ορειβασία, να θέλεις να φτάσεις στην κορυφή του εαυτού σου ξέροντας πως μπορεί να φας τα μούτρα σου... Και αυτοί ορειβατούν γιατί έτσι μόνο ζουν!! (έκανα και ρίμα) Υπάρχουν όμως και οι άλλοι άνθρωποι που, στην ερώτηση πως γίνεται αυτό, απαντούν και αυτοί ότι γίνεται αλλά όταν συνειδητοποιούν ότι αυτό που έχασαν δεν τους άνηκε ποτέ... περνούν στην αντίπερα όχθη... Θεωρούν ότι εφόσον τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν δεν είναι αναγκασμένοι να ξοδεύουν το χρόνο τους σε πράγματα που δεν είναι δικά τους... Και έτσι δεν ξανά ρισκάρουν!! Δεν τους λέω παράλογους... Απλά προτιμώ τους πρώτους... Προτιμώ να βρεθώ από τον παράδεισο στην κόλαση σε λίγα δευτερόλεπτα και μάλιστα πάνω από μία φορές... Δεν είναι από μαζοχισμό... Όλα είναι ζήτημα του πως θα αντιμετωπίσεις τη ζωή σου.. Μπορείς να διαλέξεις μεταξύ του να είσαι θύμα του κόσμου ή ένας εραστής της περιπέτειας που αναζητά το θησαυρό του...!! think about it!

Καλή σας νύχτα...   

we never REALLY grow up... we only learn how to act in public!!

Οι φωτογραφίες θα είναι πολύ συνηθισμένη ανάρτηση σε αυτό το χάος... Κατά βάση θα είναι φωτογραφίες που έχω τραβήξει εγώ.. Θα έχουν από πίσω μία ιστορία.. Μια ιστορία που μπορεί να μην την βλέπετε εσείς αλλά αυτοί που την ζήσανε θα την βλέπουν και θα χαμογελούν (θέλω να πιστεύω δηλαδή)... Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο όμορφα παράξενο με μία εικόνα.. Κανείς μας δεν κοιτά αυτό που πραγματικά βλέπει ο διπλανός του και δεν εννοώ το προφανές , "Εμμ... βλέπω εσένα στην παραλία να πίνεις ποτό" (τυχαίο παράδειγμα σας διαβεβαιώ!), αλλά εννοώ αυτό που νοιώθει ο καθένας μας... Όλοι μας βλέπουμε την ίδια εικόνα αλλά νοιώθουμε κάτι διαφορετικό.. Διαφέρει λόγω διαφορετικών εμπειριών , λόγω διαφορετικού γούστου, λόγω διαφορετικών αξιών, λόγω διαφορετικής αντίληψης, μόρφωσης, κοινωνικού συνόλου.. και πολλών άλλων!! Εγώ πάντως θα προσθέτω φωτογραφίες από διάφορες στιγμές, θα λέω τη δική μου ιστορία και μαζί και αυτό που νοιώθω ή ένοιωθα κάποτε... Όσο για εσάς... δείτε τες!! Και πάρτε δικές σας φωτογραφίες.. Παλιές φωτογραφίες.. Θυμηθείτε παλιές ιστορίες... Ιστορίες από τότε που ήσασταν παιδιά.. Αύριο ξεκινάει μια καινούρια βδομάδα που θα βρίζουμε τους πολιτικούς , την κοινωνία και το σύστημα!! Σήμερα ας χαμογελάσουμε!!! Το έχουμε ανάγκη και το χρωστάμε στο παιδί που έχουμε μέσα μας και ουρλιάζει...

Πάσχα στο amsterdam 2011... Με Μαριάνα , Λίλη , Κατερίνα ...
Μερικές ιστορίες καλύτερα να μην λέγονται...
σας φιλώ !!

Γιατί χάος;

Μετά την ταινία " στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς " και μετά τα sequels (βλέπε ράδιο αρβύλα) άφησα τη φαντασία μου να οργιάσει σκεπτόμενη πως θα ήταν η ταινία " στο μυαλό της Ευγενίας Σαμαρά "... Πως θα έφτανε εκεί ο πρωταγωνιστής;; Σίγουρα δε θα έβρισκε πόρτα , όπως ο John Cusack , ούτε καν παράθυρο για να είμαι ειλικρινείς. Ίσως καμιά χαραμάδα, μικρή , σαν αυτή του τοίχου του Πύραμου και της Θίσβης! Και τι θα έβρισκε εκεί ;; Δεν ρωτάω εσάς, η ερώτηση απευθυνόταν ξεκάθαρα σε εμένα , οπότε αφήστε τις εξυπνακίστικες ατάκες κατά μέρους! Η απάντηση ήταν μία.. ΧΑΟΣ !!! Γιατί χάος; Γιατί αυτή η λέξη περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τι επικρατεί στο κεφάλι μου! Αφού έκανα αυτή τη συγκλονιστική ανακάλυψη (!) και μιας που μου έλειψε ο καιρός που έγραφα στο glenti και μιας που , let's face it,  λεφτά για ψυχολόγους δεν έχουμε, αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog ( ναι zormar.blogspot.com με επηρέασες και εσύ). Η ιδέα είναι να παραθέτω εδώ ένα κομμάτι από τις σκέψεις μου , ένα κομμάτι από αυτά που θέλω να σχολιάσω, ένα τραγούδι που μου κόλλησε, μια φωτογραφία που τράβηξα , την άποψη μου για κάτι που είδα ή άκουσα, μια σοφή ατάκα... Με λίγα λόγια το blog αυτό θα είναι η καταγραφή του χάους. Αααα!! Είστε ελεύθεροι να κρίνετε όσο θέλετε το χάος μου...  Άλλωστε η κρίση σας δεν καθορίζει το ποια είμαι εγώ... αλλά το ποιοι είστε εσείς!! (Από πίσω κείμενο: όποιο σχόλιο δεν μου αρέσει θα το σβήνω και θα σας βρίζω και από πάνω!! ) Καλώς σας βρήκα λοιπόν...